เข้าสู่ครึ่งหลัง ตอนจบของบทความแล้ว เย้…… ผมหวังว่าท่านที่เข้ามาอ่านบันทึกการเดินทางฉบับนี้จะสนุกไปด้วยกันครับ ต่อกันเลยยยยย

• เคนจิ ไกด์ชาวไต้หวันผู้ชื่นชอบนิยมประเทศไทย

เช้าวันที่สามของทริป เราต้องตื่นแต่เช้า เพราะเรานัดเคนจิ ซึ่งเป็นไกด์ชาวไต้หวันให้มารับเราที่ โรงแรมตอนเก้าโมง โรงแรม EFCA ที่เราพักมีอาหารเช้าให้ เราจึงฝากท้องที่นี่ อาหารเช้าที่นี่เป็นบุฟเฟ่แนวๆนานาชาติ วันแรกของเราที่โรงแรมของเรามีอาหารจีนเป็นหลัก บะหมี่เย็นญี่ปุ่น และหนมปังเนยแยม มีอย่างนึงที่เอ้ค่อนข้างประทับใจคือน้ำเต้าหู้ เอ๊ะหรือนมถั่วเหลืองคือ ไม่หวานมากครับ กำลังดีเลย

สำหรับแพลนวันที่สามของเรา มีอัดแน่นหลายจุดซึ่ง หากเดินทางโดยรถสาธารณะอาจจะต้องใช้เวลามาก ทำให้ไม่ทัน และบางจุดไม่มีรถสาธารณะผ่าน จึงจำเป็นต้องเหมารถ โดยเราได้เคนจิมาขับรถให้เราโดยมีค่าใช้จ่าย 3000 NT ทั้งวัน โดยเรารู้จักเคนจิผ่าน Line ตั้งแต่ก่อนมาที่นี้ และเคนจิเป็นที่ปรึกษาค่อนข้างดี อ้อ แอบเช็คราคาTaxi ของ โรงแรม เดินทาง 3-4 คน 8 ชั่วโมง ราคา 4000 จึงเอาแหละถือว่าไม่แพง

ตึ๊ง..นึง… เสียงไลน์ดัง  เอาล่ะ เก้าโมงและถึงเวลานัด เคนจิตรงเวลามาจอดรอและไลน์มาหาเรา พวกเราเดินไปเพื่อพบกับเคนจิ แรกเลย พวกเราคิดต่างๆนานา ว่าเคนจิจะขับรถอะไรมารับเรา และเคนจิมีอาชีพอะไร เราก็ได้คำตอบเมื่อเจอเคนจิ

รถของเคนจิเป็น E-class รุ่นเก่า ซึ่งปกติแล้ว taxi ที่นี้จะเป็น toyota wish โอ้แปลกไม่เหมือนใคร อยู่ไทเปจนจบทริป รถเคนจิเนี่ยแหละแปลกสุด 555 และอยากบอกเพื่อนๆไว้อย่างคือ ที่นี้พวงมาลัยซ้ายนะครับ เดินขึ้นรถดูด้วยครับ เดี๋ยวเค้าจะนึกว่าเราขับเองแบบในคลิป ปล่อยไก่ตัวโต 555

พูดถึงเคนสักหน่อย จากการสัมภาษณ์  เคนเคยมาเรียนภาษาที่เชียงใหม่ ทำให้พูดภาษาไทยได้บ้าง และมาไทยแล้วประมาณ 5-6 ครั้ง ชอบเมืองไทย ชอบเพลงไทยเช่น “ฝากใจแลกเบอร์โทร” เคนบอกว่า สงกรานต์ไทยเปิดแต่เพลงนี้ ชอบเล่นมุขไทยๆเช่น เคนว่า เคนชื่อเคน หล่อเหมือนคนชื่อเคนที่ไทยคือคนนี้ พลางเปิดมือถือให้ดูเป็นรูปเคน ธีรเดช -_-” แต่ก็มีสิ่งที่เราต้องกังวลบ้างคือ ตอนเคนจินึกคำในภาษาไทย เคนจะใช้สมาธิอย่างสูง เคนๆๆๆๆ รถๆๆๆ หลายครั้งที่โดนบีบแตรใส่ ทำเอาเสียวๆเหมือนกัน หากมองมุมกลับกันเคนคงหนักใจไม่น้อยในการเรียกชื่อพวกเรา เอ เอ้ เต้ ชื่อเหมือนกันซะ 555

กลับมาที่การเดินทางของเรา เรานั่งรถเคนจิ ออกมานอกเมือง บรรยากาศรอบๆ ที่เป็นเมืองเริ่มหายไปแทนที่ด้วยภูเขา แถมเป็นภูเขาที่เขียวชะอุ่มด้วยซ้ำ บ้านเราจะหาภูเขาเขียวๆก็มีแต่อุทยานแห่งชาติ ที่อื่นหรอ โดนตัดต้นไม้ทำไร่ ทำสวนหมดแล้ว 5555

วิวประมาณไหนหรอ ดูจากรูปล่ะกัน แต่บอกไว้อย่าง ตาเห็นเองสวยกว่าในรูปเยอะ  ด้านซ้ายเป็นภูเขา หน้าผาที่สูงชัน ด้านขวาคือทะแลแปซิฟิก ที่กำลังคำรามมมมมมมมม แฮร่รรรรร

• Yehliu geopark หินรูปเห็ดกับทะเลแปซิฟิก

เคนขับรถพาเรามาเรื่อยๆ จนมาถึงสถานที่นึง อ้าวเคนที่นี่ยังไม่ใช่ Yehliu นิ เคนบอกเราจะแวะที่นี้กันก่อน ดูจากในรถ สวยอย่างที่เคนบอก พอเปิดประตูรถบุ๊ป ปะทะเข้าที่หน้าเลยครับ ลมครับ ลมแรงมาก เพราะแถวนั้นมีเมฆฝนด้วย นี่นึกภาพไม่ออกเลยว่าตอนไต้ฝุ่นเข้าจะขนาดไหน นี่แค่ลม ลมจากทะเลแปซิฟิก คลื่นก็แรง ตกไปตายลูกเดียว

มองด้านล่างว่าสวยแล้ว เราลงเดินตามฝูงชนไป บริเวณนั้น โอ้โห เป็นผา เอ๊ะหรือเป็นแหลมเนี่ย พื้นที่เรายืนอยู่มีลักษณะเหมือนทรายแข็งตัว เดินไปเรือยๆ สูงขึ้นๆ มีหน้าผา มองลงไปมีแต่หิน แต่ก็ยังเห็นคนท้องถิ่นตกปลาบ้าง แต่เรา เสียว เว้ยยยย ลมก็แทบจะปลิววววว กลัวมากจะโดนลมพัดตกทะเล 5555

ที่หน้าผาแห่งนี้ ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันชื่ออะไร แต่สามารถมองเห็น yehliu geopark ได้จากที่นี่ โดยที่เห็นไกลๆเป็นแหลมยื่นน่ะใช่เลย มองไปรอบๆคิดในใจ ลมก็แรง ฝนจะตกป่าวน้อออ ถ้าฟ้าใสก็คงดี ถ่ายรูปออกมาจะได้สวยๆ แต่เคนบอกว่า ถ้ามาหน้าหนาวจะไม่ค่อยหน้าเที่ยวเพราะจะหนาวมากเนื่องจากลมแรงงงงงงงงงง มากกกกกกกกกกกกก

หลังจากที่พวกเราเพลิดเพลินกับการถ่ายรูป เรากลับมาที่รถเคนเพื่อที่จะไปยังจุดหมายต่อไป จุดหมายต่อไปของเราคือ อุทยาน Yehliu

เมื่อเปิดประตูรถ ก็ได้รับกลิ่นอาย แห่งหมู่บ้านประมง กลิ่นเหมือนๆ บ้านเพ อ่างศิลายังไงยังนั้น เพราะข้างๆทางเข้า จะมีตลาดขายอาหารทะเลแปรรูปพวกปลาแห้ง ปลาหมึกแห้งไว้บริการ ที่ทางเข้าก็พบกับฝูงทัวร์จีนบริมาณมากมาย ซื้อบัตรและชำระค่าธรรมเนียมจำนวน 80 NT ซึ่งนับว่าไม่แพงเลย เคยดูสารคดีท่องเที่ยว พวกอุทยานในต่างประเทศราคาค่อนข้างโหด เช่นจีน ค่าเข้าทีคิดเป็นเงินไทย 500 บาทขึ้น แต่ที่นี่ไม่แพงเลยครับ

ด้านในอุทยาน Yehliu ต้องเดินจากจุดขายตั๋วเข้าไปประมาณ 400 เมตร ก็จะเห็นฝูงเห็ดหิน ให้มนุษย์โลกได้ถ่ายรูปกัน หินรูปเห็ดนี้เกิดจากธรรมชาติ ลม ฝน คลื่น จึงทำให้ลักษณะภูมิประเทศแถบนี้มีลักษณะแบบนี้ และหินที่ดูจะเป็นสัญลักษณ์ของที่นี่คงหนีไม่พ้น เศียรราชินี หินรูปร่างคล้ายกับหญิงมีอายุสวมมงกุฎในการ์ตูนดิสนี่ย์ เราจึงเห็นผู้คนต่อคิวกันเพื่อจะถ่ายรูปกับหินก้อนนี้ ส่วนพวกเราหรอ เดินเล่นถ่ายรูปกับจุดอื่นๆ ก็ได้

• อาณาจักรของแมว Houtong Cat village

นาฬิกาบอกเราว่า ถึงเวลาที่เราต้องไปต่อแล้ว เรานัดแนะกับเคนไว้ให้มารับที่หน้าเซเว่น เพื่อเราจะได้เติมพลังก่อนเดินทางต่อ นั่งรถเคนต่อมาเรื่อยๆ ผ่านหุบเขา แม่น้ำที่สวยงาม จนเข้ามาถึงหมู่บ้าน อันเงียบสงบในหุบเขา ที่นี้ก็คือจุดต่อมาที่เราจะมากัน หมู่บ้านของแมวที่เกาะไต้หวัน หมู่บ้าน Houtong อ่านว่าอะไร ในกลุ่มไม่มีใครรู้ 5555 หมู่บ้านแห่งนี้แต่เดิมคงเงียบสงบ ปัจจุบันนักท่องเที่ยวเยอะขึ้น เหมือนจะเยอะกว่าจำนวนแมวแล้ว หรือเพราะว่าเรามาวันอาทิตย์หว่า

มาถึงนี่ก่อนอื่นได้เวลามื้อเที่ยง มื้อเที่ยงวันนี้เป็นก๋วยเตี๋ยวสไตล์จีนๆแต่ รสชาติใช้ได้นะครับ เนื้อนุ่ม อร่อยดีราคา 100 NT หากินได้บริเวณสถานี และเมื่อหนังท้องตึงหนังตาหย่อนได้เวลานอน ม่ายช่ายยยย ออกเดินสำรวจแมว อารมณ์ที่นี่เหมือนหมู่บ้านกลางหุบเขา ด้านหน้าอดีตเคยเป็นเหมืองถ่านหิน ปัจจุบันเลิกไปแล้ว แต่ยังมีพิพิธภัณฑ์จัดแสดงอยู่ ถัดมาเป็นแม่น้ำ ตรงกลางมีสถานีรถไฟ ด้านหลังเป็นภูเขาเล็กๆ โดยมีบ้านเรือนผู้คนอยู่บริเวณนี้

เราเดินข้ามทางรถไฟเพื่อข้ามไปฝั่งหมู่บ้าน ช่วงแรกเราเจอแมวน้อยมากๆ จนเราพบว่า เราต้องสังเกตดีๆ เจ้าเหมียวเหล่านี้ ซ่อนตัวอยู่หลังป้ายบ้าง พุ่มหญ้าบ้าง บนหลังคาบ้าง แมวที่นี่ส่วนใหญ่คุ้นเคยกับคนดี เดินเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ วิวที่นี้ดีมาก ดูสงบ แมวบางตัวนั่งคุยกันบ้าง เล่นกัน หรือทะเลาะกันบ้างตามประสา แต่มีตัวนึงผมชอบเป็นพิเศษคือเจ้าตัวนี่

เจ้าตัวนี่นั่งนิ่งไม่กระดิกยังกะรูปปั้น แถมอยู่สูงซะประมาณว่า ตูเนี่ยแหละเจ้าป่า 555555 ไม่ว่าใครจะมาถ่ายรูปก็ยังนิ่งเฉย เท่เจรงๆ 5555 จริงๆ ขากลับผมได้แวะร้านขายของที่ระลึกของที่นี่ ไม่อยากบอกเลยมีแต่ของน่ารักๆๆๆ เต็มไปหมด หมดเงินกับร้านนี้ไปเกือบ 500 NT และที่แปลกสำหรับผมคือ postcard ถ้าบ้านเรา postcard จะนึกถึงประดาษที่ด้านหน้ามีรูปสวยๆ ซึ่งอาจจะเป็นสถานที่ท่องเที่ยวนั้นๆ แต่.. postcard ที่นี้ จะมีหลากหลายมาก เช่น เป็นไม้แผ่น เป็นสังกะสี แล้วมีปากกาสีให้เราเขียน ผมซื้อมาเหมือนกันแต่ไม่กล้าเขียน กลัวส่งไม่ถึงไทยแล้วหาย 5555 เสียดาย ไว้ตอนท้ายจะเอาของฝากและ postcard ของหมู่บ้านแมวมาให้ดู

ต่อๆๆๆ ที่นี่ยังมีที่เดินเล่นอีกมากมายนะเสียดายว่า เรามีเวลาไม่เยอะ เราก็ต้องไปกันต่อแล้ว โดยเคนจิ เดินนำไปที่จอดรถ ไอ้เราก็นึกว่าใกล้ๆ แต่เดินไกลพอสมควร เพราะที่จอดรถตรงหมู่บ้านน้อยและวันนี้คนค่อนข้างเยอะ เดินเป็นระยะทางไกลเลยแต่ก็ทำให้เราไม่เบื่อ บรรยากาศดี เพราะลักษณะภูมิประเทศ ตรงกลางเป็นแม่น้ำ ด้านบนเป็นหมู่บ้านของคนในพื้นที่ และมีส่วนที่ดูเก่าๆร้างๆด้วย ด้านข้างมีภูเขาอีก มีครบเลย แต่บรรยากาศกาคืนคงวังเวงพิกล 5555

เดินทางกันต่อ ก่อนที่จะไปกันที่จุดหมายสุดท้าย เคนจิพาเราแวะไปอีกที่ ที่ๆ ทัวร์ไม่พาไปนั้นคือ…. ที่ไหน ผมก็เรียกไม่ถูกเหมือนกัน 555

• ดันเจียนลับที่เคนจิพาไป 

สถานที่แห่งนี้อยู่เลย jiufen มาอีกครับ ขับรถขึ้นเขาไปเรื่อยๆ สูงขึ้นๆ วิวรอบๆยิ่งสวย หมู่บ้านตั้งอยู่ริมผาวิวสวยงาม ไม่พ้นแม้แต่ หมู่บ้านของคนตาย นั้นก็คือฮวยซุ้ยยย นั้นเอง ระหว่างทางพบเห็นได้ทั่วเลยครับ เค้าสร้างซะสวย นอกจากหมู่บ้านคนตายแล้ว ถนนหนทางก็น่าสนใจไม่แพ้กันโค้งซ้ายโค้งขวาหน้าผา เสียวๆกันไป ประมาณ 20 นาทีจาก jiufen เคนจิก็พามาถึงดันเจี้ยนลับ บนยอดเขาแห่งนี้ แผนที่

 

พวกเรารีบลงจากรถขนลุกเลยครับงานนี้ไม่ใช่ความสวยนะครับ ลมหนาวววว + ฝน ร่มกางแทบไม่ได้ เดินฝ่ากันมาที่ริมผาจุดชมวิว สวยครับ สวยจริงๆ ประเทศไทยหามุมอย่างนี้ไม่ได้ ที่คุณจะอยู่บนยอดเขาสูง มองลงมาด้านล่างเป็นทะเล ส่วนวิวอีกมุมเหมือนที่เคนจิให้ดูรูปตัวอย่างเลย ถนนบนสันเขา สวยครับ แต่ท้องฟ้านี้สิ ไม่เป็นใจกับพวกผมเอาซะเลย หนาว ลม ฝน เราอยู่ได้ไม่นานต้องเผ่น ก่อนขึ้นรถเราแวะซื้อมันครับ แถมโดนทักเป็นคนพิลิบปินด้วย จำได้เลย ครั้งที่ไปสิงคโปรตอนนั้นก็โดนทัก 555  ได้และมันรสเหมือนมันเทศบ้านเรา แต่เนื้อสีเหลือง ร้อนๆหวาน หอม แต่แอบแพงนะ หัวละ 50 NT แหนะ

เส้นทางที่เราเดินทางนั้นมีจุดแวะพักริมทางเรื่อยๆ ก่อนถึง Jiufen เคนก็พาจอดแวะริมทาง ถ่ายรูปอีกรอบ ที่นี่ก็สวยครับแนวเดียวกันกับด้านบนเลย เขาสูงเสียดฟ้ากับน้ำทะเลสุดลูกหูลูกตา เสียดายรูปถ่ายถอดออกมาไม่สวยเท่าตาเห็นครับ อยากให้มาดูเองกันมากกว่าต่างจากรูปเยอะ

• ถึงสักที ที่หมายสุดท้ายของวัน jiufen เมืองโบราณ

ก่อนเลือกที่นี่เป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทาง ก็ได้อ่านเรื่องราวของหมู่บ้านโบราณแห่งนี้มาจากหลายๆที่ เป็นหมู่บ้านโบราณที่ได้รับอารยธรรมจากประเทศญี่ปุ่นมาพอสมควร ทำให้คนญี่ปุ่นชอบมาเที่ยวที่นี่ จุดเด่นของที่นี่คือ ถนนโบราณ ซึ่งเป็นถนนคนเดินกว้างไม่เกินสองเมตร สองข้างถนนเป็นร้านขายของที่ละลึกบ้าง ร้านขายขนมบ้าง ขายอาหารบ้าง

เคนพาพวกเราเดินพร้อมกับชิมนู้น ชิมนี่ เต้ถามเคนว่า ให้เคนพาไปซิอะไรที่มานี่แล้วต้องลอง ห้ามพลาดดดด เคนก็เลยพาไปต่อแถวๆนึง แยกจากถนนหลัก มันก็คือ…. เค้าเรียกไรหว่า 5555 ประมาณว่า บัวลอยที่ทำจากเผือกและมัน มีทั้งเย็นและร้อน เราสั่งมาถ้วยเดียวเพื่อลอง เป็นแบบร้อน

จากจุดต่อคิวต้องเดินเข้าไปอีกถึงจะเป็นร้านนั่ง หาโต๊ะนั่งแล้วลองครับ คนลองคือผมกับเต้ ครับอร่อยใช้ได้ เหมือนบัวลอย แต่มีเครื่องและไม่มีกะทิ เต้ติดใจมาก นอกจาก เจ้าขนมที่ว่านี้ วิวจากร้านนี้ก็อร่อยไม่แพ้กัน 555 วิวสวยยยยย ได้ชิมของที่ขึ้นชื่อว่าเด็ด เดินออกจากร้านแถวยาวกว่าขาเรามาอีกนะเนี่ย

จุดต่อๆมา เราขอให้เคนช่วยพาเราไปจุดถ่ายรูปสวยๆ เคนพาไปครับ ตามที่เห็นในเว็บเลย ถ่ายๆไป ฝนก็เริ่มปรอยๆ อีกแล้ว เราจึงกลับเข้ามาในตลาด นี่ก็เริ่มเย็นแล้ว อย่างที่บอกที่นี่มืดเร็วมาก ขากลับเราแวะซื้อของฝากคือพายสับปะรด รสชาติไม่ได้อร่อยมากแต่ที่แพงน่าจะคือ packaging ที่ดูดีมีชาติตระกูลเหมาะกับซื้อเป็ยของฝากครับ กับราคา 15 ชิ้น 375 NT

และแล้วก็ได้ของฝากกันไป ผมกล่องเดียวฝากออฟฟิตพอและหนัก 555 ส่วนเพือนผมหรอซื้อจนร้านรวยเลยโดยเฉพาะเอ้ “เห้ยยย ซื้อขนาดนี้อย่าลืมนะขากลับน้ำหนักเราซื้อแค่ 5 โล”  “ญาติกูเยอะว่ะ”  555 ตามนั้น

เดินออกมาถึงหน้าตลาดก็เย็นแล้วแต่คนก็ไม่ได้ลดจำนวนลงเลย แวะถ่ายรูปวิวก่อนที่จะขึ้นรถกลับ วันนี้ตะลุยมาหลายที่ถ้านั่งรถสาธารณะคงเก็บไม่ได้ขนาดนี้ ต้องขอบคุณเคนจิ เราจึงเก็บได้ครบทุกที่ตามที่ต้องการ

ขากลับรถ เข้าไทเปค่อนข้างหน้าแน่น ผลพวงจากการตะลุยมาทั้งวันก็เริ่มง่วง แต่แพลนวันนี้เรายังไม่จบแค่นี้ วันนี้เรามีนัดกับ….. บุฟเฟ่ชาบูชื่อดัง ที่อยู่ข้างๆโรงแรมเรา มีพบก็มีจาก ถึงว่าลาบอกลาเคนจิแล้วขอบคุณครับ พวกเราลงจากรถเค็นจิ หิ้วของฝากพะรุงพะรัง ขึ้นไปเก็บที่โรงแรม เพื่อให้พร้อมที่จะตะลุยราตรีกันต่อ

• ชาบูไต้หวันได้มาต้องมาลองงงงงงงงง

ใช้เวลาไม่นานนักเราก็มาอยู่ที่หน้าร้านชาบู หม่าล่าแล้ว อ่านรีวิวมาเค้าว่าคนเยอะ ไม่เหมือนกับที่เขาว่าเลยมีนั่งหน้าร้าน สามถึงสี่คนเอง ด้วยความมั่นใจเดินเข้าไปเพื่อขอจองคิว พนักงานทำการจองคิวและแจ้งกลับมาว่า ได้คิวประมาณ 3 ชั่วโมงค่ะ ใช่ครับ สาม ชั่วโมงจริงๆ ฟังไม่ผิด ไม่น่าเชื่อว่าร้านนี้จะฮอตจริงๆ โชคดีที่ผมเตรียมร้านชาบูสำรองไว้อีกร้าน เป็นร้านแนะนำจากคุณ 1000 mile เหมือนกัน  ชั้นสองของโรงแรม just sleep ไกลหน่อยแต่ ไม่มีทางเลือกครับ พวกเราจึงรีบเดินไปกัน ไม่รู้ว่าเพราะความหิวหรือว่าต้องการรีบกินรีบไปซื้อของ ของเพื่อนผมกันนะ

ชาบูที่เรามากินร้านนี้ ขอบอกว่ามีแต่คนไต้หวัน เยอะมากเดินกันขวักไขว่ ไปถึงพนักงานเอาเมนูมาให้ดูว่าบุพเฟ่ราคาเท่าไหร่ แต่พวกเราอ่านไม่ออก งงๆ แต่มาแล้วกินๆๆ yes yes yes ไป 555 พนักงานพาไปที่โต๊ะ ชาบูร้านนี้ จะเป็นหม้อเล็กๆหม้อใครหม้อมัน เลือกน้ำซุปได้ หลังจากนั้น เค้าก็จะเอาตะเกียบและกระบวยตักซุปมาให้ แล้ว เราสามารถเดินไปตักอาหารได้เลย

อุปสรรคอีกอย่างที่ท้าทายเราก็คือ เตาไฟฟ้าภาษาจีนล้วน แล้วเราจะติดยังไงล่ะเนี่ยหรือเราต้องกินกันดิบๆ มั่วกันอยู่สักพักจนหม้อเริ่มร้อน 555 เดินสำรวจสิครับ สิ่งหนึ่งในเค้าเตอร์เครื่องดื่มที่น่าสนใจที่มีให้คือ Thai Milk Tea โอ้วววว มาไกลแฮะไหนลองชิม จริงๆมันก็คือชานมสีส้มๆบ้านเราแหละ แต่พอชิมเท่านั้นแหละ กลับมากินชานมบ้านเราดีกว่า รสมันออกหวานประแหล่มๆ ของบ้านเราอร่อยกว่าเยอะ (แต่ชาไข่มุกตามร้านรสชาติดีกว่าเรานะ 555 )

นอกจากอุปสรรคของการควบคุมเตาภาษาจีน ยังมีน้ำจิ่มอีกครับ น้ำจิ่มชาบูต้องปรุงเองงงงง โอ้ววว พวกเราอาศัยข้อมูลในเน็ต ต้องมีซีอิ้วอย่างนี้ ใส่น้ำส้มอย่างนี้ ใส่อันนี้อย่างนี้ แต่ถ้วยไหนล่ะคือซีอิ้วตูอ่านไม่ออกกกกกก จึงใช้ทริกต่อไปคือ ลอก ยืนสักมาคนไต้หวันมายืน ตักๆๆ ใส่ๆๆ แต่ แต่ละคนใส่ไม่เหมือนกันเลย เอาวะไม่เป็นไร ใส่มั่วๆแหละ 555 ผมใส่นู้น ใส่นี้ จนมาถึงกา ที่มีตัวอักษรภาษาจีน ไม่มีอังกฤษกำกับ ก็จัดเลยครับ เทใส่ถ้วยน้ำจิ้ม แต่เอ๊ะ ทำไมมันใสๆหว่า คนที่นี่ก็มองผมแปลกๆ แล้วเค้าก็มาหยิบกานั้นไปเติมน้ำหม้อซุปที่โต๊ะตัวเอง ทำให้ผมทราบว่า กาเนี่ยคือน้ำซุป มันไม่ใช่ส่วนผสมของน้ำจิ้ม -_-”

เรื่องต่อมาคือน้ำซุป ขอบอกว่าที่นี้ ไม่มีช้อน ไม่มีส้อมให้นะครับ ทำให้คนไทยอย่างเราค่อนข้างลำบาก เต้จึงไปหยิบส้อมกับช้อนที่ใช้กินขนมหรือของหวาน มากินอาหารแทน อ่อแล้วมาถามผมว่า มึงกินน้ำซุปยังไง ผมก็คิด เออว่ะมองไปโต๊ะอื่นๆ เค้าก็ไม่มีช้อนซุปให้ โต๊ะตรงข้ามใช้กระบวยตัก นั้นแหละครับผมเอาบ้าง ใช้กระบวยนั้นแหละตักเข้าปาก 555 แต่หัวไปดูโต๊ะอื่นอีกทีเพื่อความชัวร์ เค้าใช้ถ้วยซดดแทน -_-”

กลับมาที่หม้อชาบู ชาบูร้านนี้ไม่ใช่เกรดฟรีเมี่ยมครับเพราะฉะนั้นกุ้งกับปูตัวใหญ่ๆ ไม่มี แต่พอมีอาหารทะเลบ้าง อาหารญี่ปุ่นก็มี ของหวานก็มี เนื้อ หมูแบบสไลด์มีหมด ถือว่าไม่ได้น่าเกลียดกับราคา 500 นิดๆ NT

อิ่มแล้วครับ ตอนจ่ายเงิน เอ้เพื่อนผม พยายามปล่อยเหรียญออกให้หมดเพราะ ที่นี่ แบงค์เริ่มต้นที่ 100 ต่ำกว่านั้น เหรียญหมด เราถึงกับยืนนับเหรียญเพื่อจ่ายเค้าทีเดียว พนักงานขำๆ แต่ก็เข้าใจครับ เค้าชอบด้วยมีเหรียญมาๆๆๆๆ 555 นอกจากจ่ายแล้ว เค้ายังถามอีกว่ามีเหรียญอีกไหมเค้าแลกแบงค์ให้ (ทั้งนี้ทั้งนั้นเราใช้สายตาและภาษามือคุยกันครับ เพราะต่างคนต่างใช้อังกฤษกันไม่คล่อง) ใจดีจัง

• Ximen ในยามค่ำคืน

เดินออกมา ที่หมายสุดท้ายของวันนี้คือ โอนิซึก้าาาาาาาาาาาาาาาาาา ขอเพื่อนผม เดินหาร้านเจอร้านนึงข้างๆ โรงแรม แต่ของไม่เยอะ  พนักงานจึงแนะนำไปอีกสาขาคือด้านหลัง ผมไปปล่อยเอ้ไว้ที่นั้น แล้วผมขอตัวไปเดินถ่ายรูปต่อแถวใจกลางซีเหมือน

เดินไปที่ตึกแดงวันเดียวกับที่เค้ามีสินค้าแฮนท์เมคมาขาย น่ารักๆหลายชิน แต่ดึกแล้วกำลังเก็บพอดี ถ่ายภาพตึกแดงสักหน่อยก็เดินหาของฝากบ้าง เดินหาเสื้อใส่วันพรุ่งนี้ด้วย จนได้เวลากลับโรงแรม

ผมนัดเพื่อนไว้หน้าโรงแรม เอ้มาพร้อมกันโอนิไท จำนวนสามคู่คับ เต่หนึ่งคู่ เฮ้ยยยย ซื้อเยอะไปไหมวะ มึงจะหิ้วเข้าไทยยังไงไม่โดนศุลกากร เอ้จึงต้องทิ้งกล่อง เอารองเท้าใส่กระเป๋า เพื่อให้เค้ารู้ว่าเราไม่ได้ซื้อไปขาย คงไม่เจอภาษีแต่อย่างใด

วันนี้ถือว่าเป็นวันที่เต็มที่กันอีกวันนึงพรุ่งนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้ววววว เวลาผ่านไปเร็วใจหายเหมือนกัน คืนนี้เข้านอนหลับสนิท ……….

• วัดที่เก่าแก่ที่สุดของไต้หวัน วัดหลงซาน

เช้าวันสุดท้าย เวลาช่างผ่านไปรวดเร็ว พวกเราต้องเก็บกระเป๋า ออกมา checkout แต่เช้า และขอฝากกระเป๋าไว้ที่โรงแรมก่อน  ขอบคุณที่ให้ที่พักผ่อนเราสองคืน เช้าวันนี้อาหารเเป็นบุพเฟ่นานาชาติที่เน้นอาหารจีนเหมือนเดิม มีหนมปัง น้ำเต้าหูเหมือนเดิม แต่มีบางเมนูแตกต่างจากวันแรก

พวกเราฝากกระเป๋าเรียบร้อย วันนี้ เราจะใช้เจ้าบัตร Easy Card ที่ซื้อมาเนี่ยเที่ยวเองในเมืองไทเปโดยใช้รถไฟฟ้ากันทั้งวัน ที่แรกเลย เปรียบเหมือนศาลหลักเมืองของไทเป ศูนย์รวมของศรัทธามที่มีอายุเก่าแก่ที่สุดนั้นคือ วัดหลงซาน

วัดหลงซานเดินทางไม่ยากครับ  MRT Longshan Temple Station Exit 1 ครับ แล้วเลี้ยงขวาเดินตามทางมาเรื่อยๆก็จะเริ่มเห็นผู้คน การมาวัดนี้เหมาะกับมาเช้าๆนะครับ ตอนทัวร์ยังไม่ลง แต่ที่วัดนี้พบคนญี่ปุ่นมาไหว้เยอะครับ ไม่รู้ทำไม ตัววัดไม่ใหญ่มากครับ แต่ดูเก่าแก่จริงๆ เป็นวัดแรกของไต้หวันเลยก็ว่าได้ ด้านในอารมณ์วัดจีนทั่วไปครับ ควันธูปเต็มไปหมด

หลังจากเพื่อนทั้งสองไหว้พระเพื่อเป็นสิริมงคลเรียบร้อยแล้ว เราก็ออกเดินทางกันต่อ สถานีต่อไป…….

• อนุสรณ์สถานณ์เจียงไครเช็ค Chiang Kai Shek Memorial Hall

คนไต้หวันไม่มีใครไม่รู้จักเจียงไครเช็ค เพราะท่านเปรียบเสมือนคนก่อตั้งประเทศครับ ผู็ซึ่งหอบผู้คนมายังเกาะแห่งนี้ อย่างที่ครึ่งแรกเคยเล่าไว้

อนุสรณ์สถานแห่งนี้จึงถูกก่อสรา้งขึ้นเพื่อรำลึกและให้เกียรติเจียงไครเช็ค  ผมเลือกเป็นหนึ่งในจุดหมายเพราะเห็นคนส่วนใหญ่ที่มาไต้หวันจะแวะมาครับ ดูรูปจากในเน็ตก็ไม่เท่าไหร่ อ่ะลองมาละกัน จริงๆมีอีกที่ ที่สไตล์เดียวกันครับคือ อนุสรณ์สถาน ดร.ซุน ยัตเซน ครับ แต่เรามีเวลาไม่พอจึงเลือกมาที่อนุสรณ์สถานณ์เจียงไครเช็ค ที่เดียว

MRT Chiang Kai Shek station Exit 5 เดินออกมาผ่านกำแพงหนึ่งชั้น โอ้โห…………….. ผมถึงกับอ้าปากค้างในใจ(เอ๊ะมันเป็นยังไง) ทำไมมันดูยิ่งใหญ่ขนาดนี้ สองข้างเป็นโรงละครแห่งชาติก็ดูยิ่งใหญ่ ที่เคยเห็นจากในเน็ตจากในรูปนี้ ขี้ประติ๋วไปเลย 555 เห็นของจริงใหญ่อลังการงานสร้างจริงๆครับ พื้นที่ก็กว้างมากๆด้วย ไม่ใช่ผมคนเดียวนะที่ตื่นเต้น เอ้และเต้ก็เช่นกัน รีบคว้ามือถือมาถ่ายรูปกันใหญ่

ด้านในของหอลำลึก จะมีทหารยามยืนนิ่งงงงงง นิ่งมาก ไม่กระดุกกระดิก อยู่สองฝั่ง ส่วนตรงกลางคือรูปปั้นท่านเจียงไครเช็คขนาดใหญ่มีสีหน้ายิ่มแย้มทักทายนักท่องเที่ยว

นอกจากตัวสถาปัตยกรรมที่ยิ่งใหญ่อลังการณ์แล้ว สิ่งที่หน้าสนใจอีกอย่างที่ ใครต่อใครที่เคยมาแนะนำให้เข้ามาดูคือพิธีสับเปลี่ยนเวรยาม จะมีทุกชั่วโมงครับ แนะนำมาก่อนสักสิบนาทีครับ จะได้มีมุมยืนดูไม่โดนบัง

จบการแสดงสลับเปลี่ยนเวรยาม เราก็ได้เวลาไปต่อแล้วครับ จุดต่อไปหากดูตาม แผน เราจะนั่งรถกระเช้าเหมาคง ขึ้นไปยอด เขาเพื่อไปจิบชาอุ่นๆ ชมวิวชิวๆ แต่เมื่อเช้าก่อนจะออกจากโรงแรม พอดีผมเข้าไป app ที่ใช้ดูเส้นทางและคำนวนค่าบริการ ปรากฎว่าตัว app ขึ้น daily maintenance จึงลองเข้าที่ เว็บก็ขึ้นเช่นเดียวกัน นับว่าบนความโชคร้ายยังมีโชคดีที่เข้ามาดูพอดีไม่งั้นไปเก้อแน่

• ที่หมายสุดท้ายที่ไม่ได้ตั้งใจ แต่เอาเข้าจริง มันไม่ควรพลาดอย่างยิ่งงงงง Tamsui

ย้อนกลับไปเมื่อเช้าที่โรงแรม ระหว่าง หาที่ไป ว่าจะไปไหนดี กระเช้าปิด เราสามคนช่วยกันหาข้อมูล ตัวเลือกตอนแรกคือเป่ยโถ ซึ่งเป็น เมืองบ่อน้ำพุร้อนแบบออนเซ็น แต่ เอ๊ะ อากาศไม่เย็นเท่าไหร่ ไม่น่าไป แถมไม่ได้ไปอาบด้วย ผ่านๆๆๆๆ อีกตัวเลือกนึงที่ผุดขึ้นมาในหัวผมก็คือ ตันสุ่ย ตั้นสุ่ย ตำสุ่ย 555 ออกเสียงไงหว่า ด้วยความรวดเร็ว เอาหล่ะ เวลาสามชั่วโมงที่เหลือเราจะไปที่นี่ก่อน ทีนี้ก็ช่วยกันเลย หาข้อมูล อย่างน้อยมีถนนโบราณให้หาของกินกับ วิวริมตลิ่งสไตล์เมืองปากแม่น้ำ แถมรถไฟฟ้ายังไปถึง

เรานั่งรถไฟฟ้าจากสถานีเจียงไครเช็คใช้เวลาค่อยข้างนานเลย เพราะ Tamsui อยู่สุดสายเลยครับ นั่งออกมาเรื่อยๆ วิวจากในอุโมงค์เปลี่ยนเป็น รถไฟลอยฟ้าเผยให้เห็นวิวทิวทัศน์ เลียนแม่น้ำ สวยครับ นั่งชมวิวเพลินๆ รถก็มาจอดสถานี Beitou ได้ยินแว่วๆ terminal station หันหาเพื่อน อ่าวเห้ยยย มันยังไม่ถึงเลยนะ ทำไมจอดและคนลงหมดแล้วเนี่ย ลองดูๆ ป้ายปรากฎว่า เราต้องเปลี่ยนขบวนไป tamsui ครับ

อารมณ์รถไฟฟ้าที่นี้น่าจะเหมือนรถเมล์บ้านเรา บางขบวนสุดสายไม่เหมือนกัน เราต้องเดินข้ามไปยืนรอขบวนถัดไป โดยสังเกตุที่ป้ายด้านข้างครับ ว่าแต่ละขบวนจะสุดสายที่ไหน เรานั่งรถไฟฟ้ากันต่อ จนถึงสถานีปลายทาง tamsui

ถึงแล้วครับ Tamsui ที่นี่อากาศร้อนกว่าไทเปอีก แต่วิวใช้ได้ครับ สถานีรถไฟฟ้าอยู่ติดกับแม่น้ำเลย เดินตามผู้คนไปเรื่อยๆ ก็จะถึง ถนนคนเดินโบราณ ขนาดไม่ยาวนัก มีของขายเยอะแยะ อยากบอกว่าพวกกุญแจของฝากที่นี่ถูกกว่าที่ซีเหมินนะครับ มาซื้อที่นี่ได้ เดินสักพักได้เวลามื้อเที่ยงพอดี เราเข้าไปหาอะไรกินที่ร้านซึ่งอาหารหลักของไต้หวันก็คงไม่พ้นก๋วยเตี๋ยวเอย เกี๊ยวเอย

หลังจากอิ่มเรียบร้อย ต่อไปของหวาน เอ้เห็นในเน็ตมา จะมีไอติมโคนที่ยาวววววว มาก มีหรือจะพลาด ลองครับ ผมไม่ชอบไอติมจึงขอผ่าน ส่วนรสชาติ หรอ เอ้บอกว่าไม่อร่อยเลย จืดๆ ไอติมจืดๆ 0_o

เดินต่อมาเรื่อยๆ สุดถนนก็จะเป็น ร้านที่อยู่ฝั่งแม่น้ำแล้วครับ ตรงหัวมุมเราเจอกับร้าน บัวลอยยยยยยยย เจ้าเพื่อนยาก อีกแล้ววว เหมือนที่เคยเจอที่จิ่วเฟิ้นเลยยย เต้ติดใจจากที่นั้น เราจะขอกินอีกครั้งก่อนกลับ

เดินเข้าร้าน พนักงานพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้เหมือนเดิมครับ แต่เค้าก็หาเมนูภาษาอังกฤษมาให้ Taro with 2 topping taro taro แล้วก็ taro มันคือไรวะ taro เนี่ย 555 พอถามเค้าก็ชื่อไปที่ มันกับเผือกต้ม เต้เริ่มงง อยากกินบัวลอยไม่อยากกินมันกะเผือกต้ม ผมหรอ ไม่รู้และสั่งๆไปเหอะ จัดเลยครับ taro with 2 topping โดยเลือก topping เป็นไข่ปลาสีส้มๆ กับสับปะรด พนักงานถามกลับแบบเย็นหรือร้อน ก็ตอบไปแบบเย็น อยากลองงงงง

มาแล้วครับเจ้า taro ที่ว่าคือบัวลอยวันนั้นนั่นเองงง แถมแบบเย็นด้วย รสชาติอร่อยครับ ไม่หวานมากมีน้ำแข็งเย็น ด้านล่างรสชาติเป็นน้ำหวานไม่แน่ใจว่าน้ำตาลทรายแดงหรือน้ำลำใยคล้ายๆเต้าทึงบ้านเราหรือเปล่า แต่จุดพีคตรงนี้ครับ ไข่ปลาสีส้ม คำแรกที่เข้าปากหายสงสัยครับ มันคือไข่ปลาน้ำส้มม กัดปุ๊บแตกปั๊บเป็นน้ำส้มซันสคิวสส เลย อร่อยดีครับ เห็นเต้บอกว่าที่ไทยมีนะ แต่ผมไม่เคยกินอ่าาา สรุปtaro นี่อร่อยครับ ไม่เสียดายที่ได้มากิน ราคา 60 NT ครับลองๆๆๆ

ตอนนี้ท้องแน่นมากครับ เราเดินกันต่อเลาะริมน้ำมา ตอนนี้แดดจัดครับ เลยไม่ได้เดินไปตรงริมน้ำ ถ้าเย็นๆ นี่คงดีอากาศก็ดี ร้านอาหารก็น่าจะเปิดเยอะมีของทะเลอีกต่างหาก แถมยัง เดินทางต่อไปชมที่อื่นๆได้อีกครับ ใครมีแพลนลองให้ tamsui เป็นหนึ่งในจุดหมายของคุณนะครับ มาเย็นหน่อยและให้เวลากับสถานที่นี้เยอะหน่อยไม่ผิดหวัง

ก่อนกลับ มีอีกอย่างที่จะลอง ไส้กรอกครับ มีให้เลือกหลากหลาย ผมเลือกไส้กรอกกุ้ง เต้เลือกไส้กรอกไข่ปลาบิน ปลาบินจริงๆครับ 555 ไส้กรอกปลาหมึกสีดำไม่กล้ากิน แต่ละไม้ราคา 40 NT ครับ อร่อยดี รสเหมือนกุ้งแห้งหวานๆ หน่อยๆ 555

• สิ้นสุดการเดินทาง ลาก่อนไต้หวัน

หมดเวลาสนุกแล้วครับ ต้องเดินทางกลับกันแล้ว จริงๆเรามีเวลาเหลือแต่ เวลาที่เหลือสำหรับของฝากครับ เรานั่ง รถไฟฟ้ามาที่ MRT Zhongxiao Fuxing Exit 2 จะเชื่อมกับชั้นใต้ดินห้าง Sogo Fuxing ผมพาเอ้มาตามลายแทง เค้าบอกชั้นเก้า แต่ดูจาก directory จริง อยู่ชั้นหก เรามาที่นี้เพราะ เอ้มีนัดกับ โอนิซึกะไทเกอร์อีกแล้ว คู่ที่ สี่ของทริปครับ ที่นี่ราคาเท่ากับซีเหมินเลย แต่…!!! ที่นี่ คืนภาษีได้ครับ ซื้อชั้น 6 ขึ้นลิฟท์ไปชั้น 9 ได้เงินคืนเลยยย เย้แล้ว ไอ้ที่ซื้อที่ซีเหมิน 3+1 คู่ของเต้ คืนไม่ได้ครับ ใครมาแนะนำ sogo นะครับคืนภาษีได้

ออกมาจากห้างเรากลับมาเดินเล่นที่ซีเหมินอีกเล็กน้อย ที่นี้เราไม่ได้ช๊อปปิ้งอะไรกันมากมาย พอ 16.00 ก็ได้เวลากลับมาที่โรงแรม เพื่อเอากระเป๋าและเดินทางไปสนามบิน

ที่โรงแรมมีตาชั่งให้ด้วยครับ เราก็ชั่งน้ำหนักกันผ่านทุกคน เอ้เฉียดๆ ร่ำลาพนักงานโรงแรม พวกเราก็หิ้วสัมภาระอันระเกะระกะมาตามทาง ขึ้น รถไฟฟ้ากลับมายังจุดเริ่มต้นของไทเปนั้นคือ Taipei Main station

 

Taipei Main station คือศูนย์รวมทุกสิ่งอย่างที่เคยกล่าวไว้ในครึ่งแรก ขากลับเราจะนั่งรถบัสกลับครับ เพราะไม่ไกลมากและราคาถูกกว่ารถไฟความเร็วสูงครับ Taipei main station ใหญ่พอควรทางเชื่อมนู้นนี่นั้นเยอะไปหมด กว่าจะหาทางออก z3 เจอ ออกมาแล้วอารมณ์คล้ายๆเอกมัยบ้านเรา เราต้องต่อคิวเพื่อซื้อตั๋วไปสนามบิน

ตรงเค้าเตอร์ขายตัวมีหลายบริษัทครับ จุดนี้ต้องระวังขึ้นสายให้ถูกนะครับ 1819 นะครับเป็น express ไปสนามบิน ราคา 125 NT พวกเราเกือบพลาดนั่งรถสายอื่นที่ไปสนามบินได้เหมือนกัน แต่จะแวะตามทางในเมืองก่อน ไม่ใช่ตรงไปสนามบินเลยแบบ 1819

ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงเราก็มาถึงสนามบินเถาหยวนครับ เรามาถึงก่อนสามชั่วโมงเค้าเตอร์ยังไม่เปิด เราจึงลงไปที่ food court เพื่อหามื้อเย็นกินกัน ราคาอาหารที่สนามบินราคาไม่แพงครับ 140 เหรียญนี่อย่างเยอะเลย

อิ่มแล้วก็ได้เวลา เราก็กลับขึ้นมา check in เข้ามาด้านในผ่าน ตม. ปั้มออกนอกประเทศ ด้านในมีดิวตี้ฟรี ขนาดไม่ใหญ่เหมือนบ้านเรา สนามบินคนไม่หนาแน่นมาก gate ที่เราได้เป็น bus gate เดินไกลพอสมควร

นั่งรอไม่นาน ก็ถึงเวลา borading บินกลับด้วยสายการบิน V air กลับถึงไทยโดยสวัสดิภาพเป็นอันจบทริปอันแสนมันส์

• บทสรุปส่งท้ายก่อนลาจาก

ก่อนอื่นต้องแสดงความยินดี ท่านอ่านมาจบแล้ว เย้ …….  บทนี้จะเป็นการกล่าวอำลา และสรุปค่าใช้จ่ายต่างๆครับ และอวดของฝากครับ เริ่มจากของฝากก่อน ของฝาก ผมส่วนใหญ่ได้จากหมูบ้านแมววว เพราะว่า น่ารักมากกกกกกกก ดูจากรูปด้านล่างนะครับ

ไพ่รูปแมววว ขอบอกน่ารักมากกกกก ราคา 80 NT เป็นรูปแมวล้วนๆ เล่นได้จริง แต่เสียดายตัวไพ่เป็นกระดาษ อาจจะเหมาะสะสมมากกว่า ด้านหลังมีหลายลายให้เลือกด้วย ,กระเป๋าใส่ของเล็กๆน้อยๆ รูปแมวสีเหลือง ราคา 200 NT, ที่รองแก้วรูปแมวดำเหลืองราคา 50 NTและไปรษณียบัตรไม้ ลายแมว อ้าว ถ่ายมาไพ่บังหมด 5555 ราคา 100 NT

ยังมีของฝากอื่นๆ อีกที่ไม่ได้ถ่าย เช่น พายสับปะรดแพค 15 จาก จิ่วเฟ้นนน ดูรูปจากด้านบน ราคา 375 NT พวกกุญแจไม้ หาได้ทั่วไปราคา 100 NT อันนี้ผมว่าเค้าทำน่ารักมากครับ เหมาะกับเป็นของฝากจริงๆ

มาดูค่าใช้จ่ายกันบ้าง ด้านล่างเป็นค่าใช้จ่ายที่คำนวนไว้ต่อคนครับเงินสดที่ประมาณว่าจะเตรียมไปคือ 9,434 บาทแต่เอาเข้าจริงแลกไปเต็มๆ ที่ 10,000 บาท ได้ 8,800 NT แต่เหลือเงินกลับมาประมาณ 1,500 NT สรุปแล้ว ทริปนี้ ค่าใช้จ่ายรวมค่าของฝาก ทั้งสิ้น 15,800 บาทเท่านั้น!!!

ผมเคยเห็นแพคเก็ตทัวร์ไต้หวัน คล้ายๆแบบที่ผมไป ราคาเกือบๆ 30,000 ขึ้นทั้งนั้น ผมแนะนำว่าไปเองสนุกกว่า ทำการบ้านสักหน่อย สิ่งที่ได้มากกว่าไปทัวร์แน่นอน นั้นคือประสบการณ์ที่มีค่ามากเมื่อเที่ยบกับเงินเท่านี้

หลายท่านคงได้คำตอบแล้วว่า ทำไมผมถึงตั้งชื่อการท่องเที่ยวไต้หวันว่า “มนต์เสน่ห์ของวัฒนธรรม เทคโนโลยีและธรรมชาติที่ผสมกันอย่างลงตัว”  เพราะไต้หวันมีสามสิ่ง ที่นักท่องเที่ยวสามารถสัมผัสได้ ตัวแทนของวัฒนธรรม ไม่ว่าจะเป็นวัดหลงซาน โรงละครแห่งชาติ ล้วนสะท้อนถึงวัฒนธรรมของที่นี่ ตัวแทนของเทคโนโลยีผมยกให้ การคมนาคม และตึกไทเป 101 สุดท้าย ธรรมชาติ ภูเขา ทะเล ทะเลสาบ เส้นทางเดินป่า ทางปั่นจักรยาน เยอะมากกกกกกกก ชอบครับ

ในมุมมองของผมไต้หวันจึงเป็นประเทศท่องเที่ยวที่ทุกคนไม่ควรมองข้าม และคงได้คำตอบแล้วว่า ไต้หวันมีอะไร ทำไมต้องไปเที่ยว สุดท้ายนี้ขอบคุณครับ แล้วเจอกันทริปหน้า 555555

 

 

 

 

ก่อนที่จะเริ่มการเดินทาง ผมขอเพ้ออะไรเล็กน้อยเพื่อให้ทราบที่มาที่ไปของประเทศนี้ ไต้หวันมีอะไร ทำไมต้องไปไต้หวัน บทความพาเที่ยวนี้จะตอบคำถามในตัวมันเอง  ก่อนอื่นเราจะเริ่มย้อนกลับไปศึกษาประวัติของประเทศนี้กันก่อนเพื่อให้รู้พื้นเพของประเทศแห่งนี้

• ประวัติ ความเป็นมา

ถ้าถามถึงไต้หวัน หลายๆคนอาจจะยังไม่รู้จักหรือเข้าใจว่าเป็นเมืองหนึ่งของประเทศจีน แต่จริงแล้ว ไต้หวันไม่ใช่จีนซะทีเดียว จากที่ได้อ่านข้อมูลมา ก่อนจะเป็นไต้หวันปัจจุบัน
ในอดีตเกาะแห่งนี้ก่อนสงครามโลกครั้งที่สองญี่ปุ่นเคยยึดมาจากจีนและเข้ามาปกครองเกือบร้อยปี จนถึงญี่ปุ่นแพ้สงครามจึงคืนเกาะให้กับจีน หลังจากนั้นจีนเกิดขัดแย้งเรื่องอุดมการณ์การปกครอง ระหว่างเจียงไครเช็คและเหมาเจ๋อตุง เจียงไครเช็คเป็นพรรคประชาธิปไตย พ่ายให้กับเหมาเจ๋อตุงพรรคคอมมิวนิส เจียงไครเช็คจึงย้ายผู้คนและทรัพย์สินเงินทองจากพระราชวัง มาที่เกาะไต้หวัน และก่อตั้งรัฐบาลที่นี่

หลังจากนั้นไต้หวันได้รับการสนับสนุนจากอเมริกา แต่สุดท้าย จีนแผ่นดินใหญ่ที่ปกครองโดยระบอบคอมมิวนิสได้ดำเนินนโยบายจีนเดียว ซึ่งหากใครคบค้ากับจีนแผ่นดินใหญ่ห้ามนับ จีนไต้หวันเป็นประเทศ ด้วยอิทธิผลของจีนแผ่นดินใหญ่ทำให้ในเวทีสหประชาชาติ ไม่มีไต้หวันเป็นประเทศสมาชิก แต่ไต้หวันเองก็พยายามผลักดันตัวเองให้อยู่ในเวทีโลก และพัฒนาประเทศจนอยู่อันดับต้นๆของเอเชีย

ปัจจุบันไต้หวันและจีน มีการคบค้าสมาคมไม่ว่าจะเรื่องเศรษฐกิจหรือการท่องเที่ยวซึ่งต้องพึ่งพากัน และในส่วนของความสัมพันธ์ระหว่างประเทศอื่นๆ ไต้หวัน จะเข้าไปตั้งศูนย์เศรษฐกิจไทเป แทนที่จะตั้งสถานฑูต แต่ก็หน้าที่เหมือนกัน หากเราจะขอวีซ่าก็ต้องมาที่นี่เช่นเดียวกัน

จากความเป็นมาด้านบนไต้หวันจึงมีจุดแข็งหลายๆ อย่างเช่น ความมีระเบียบวินัยและความเป็นมิตร จากญี่ปุ่น ภาษาจีนซึ่งคนส่วนใหญ่บนโลกใช้กัน ทองคำที่เจียงไคเช็ค นำมาตั้งตัวและทำได้ดีด้วย อุตสาหกรรมเจริญเติมโต มีแบรนด์เป็นของตัวเองที่เป็นที่รู้จักเช่น ACER ASUS HTC เป็นต้น

อื่นๆ สำหรับประเทศนี้ที่ได้ยินมาคือ เวลาคนไทย ไปทางยุโรป คนที่นั้นมักเข้าใจว่าไทยกับไต้หวันเป็นประเทศเดียวกันไม่รู้ทำไม และหากถามว่าคนไต้หวันเป็นคนจีนใช่ไหม คนจะบอกว่าเขาเองเป็นคนไต้หวันไม่ใช่คนจีน แยกแยะด้วยๆ 555

ซึ่งสรุปย่อๆเลย ไต้หวันคือจีนที่มีระเบียบวินัย มารยาท ความเป็นมิตรแบบญี่ปุ่นนั้นเอง

• เป้าหมายในการเดินทาง

สำหรับทริปนี้ประกอบด้วยแก๊งเดิมแก๊งเดียวกับที่ไปสิงคโปร์ เอ เอ้ เต้  ก่อนการเดินทาง พวกเราได้กำหนดทีหมายในรอบนี้มุ่งมั่นว่า ไต้หวันนี้แหละคือจุดหมายปลายทาง

การไปต่างประเทศของพวกเรารอบนี้ น่าตื่นตาตื่นใจสำหรับพวกเราอย่างมาก อย่างครั้งก่อนเราเดินทางเองวางแผนเองจัดว่ามันส์แล้ว รอบนี้ เราไม่ได้อยู่แค่เมืองหลวง เราจะออกต่างจังหวัด เราจะนั่งรถไฟความเร็วสูง นั่งรถเมล์ นั่งเรือ ปีนเขา ไหว้พระ เที่ยวย่านใจกลางเมือง ชมเมืองที่สงบในขุนเขา ยืนเกร็งบนหน้าผา ท่ามกลางกระแสลมแรงของทะเลแปซิฟิก เดินตลาดกลางคืน หลากหลายรสชาติจริงๆ 5555

• สายการบินและโรงแรม

เรารอสายการบินออกโปรโมชั่น ซึ่งทางเลือกสายการบิน low cost มี VAIR แล Tiger (ปัจจุบันมี นกสกูตแล้ววว) ซึ่ง VAIR เวลาดีกว่าและโปรออกบ่อยมาก

พวกเราได้จอง VAIR สายการบินสไตล์น่ารักมีมาสคอตเป็นหมี ซึ่งน่าจะเป็นสัญลักษณ์ของประเทศไต้หวัน กับโปรราคา 3300 กว่าๆเท่านั้น และซื้อสัมภาระขากลับเพิ่มคนละ 5 kg สำหรับซื้อของฝาก

สำหรับ VAIR เป็นสายการบิน low cost สายการบินลูกของ transasia บินด้วยเครื่อง airbus a320 รุ่นยอดนิยมจัดที่นั่ง 3-3 ซึ่งวันที่เราเดินทางคือ 01:15 ของวันศุกร์ ถึงไต้หวันเวลา เช้าพอดีประหยัด เวลาและ รร. 1 คืน ส่วนวันกลับเที่ยวทั้งวันค่อยกลับ แต่ข้อเสียคือ เวลากลับถึงไทยดึก ต้องออกจากดอนเมือง ด้วยแทกซี่หรือรถส่วนตัวเท่านั้น

สำหรับการจองที่พัก ที่พึ่งอันดับต่อมาของเราคือ agoda เจ้าเดิม คราวนี้แปลกกว่าครั้งที่แล้ว เพราะเราจะไปนอน ตจว. 1 คืนและนอนไทเปเมืองหลวงอีกสองคืน เราจึงต้องจองไปสองที่ ต้องตรวจสอบว่าไกลจากป้ายรสเมล์มากแค่ไหน มีอาหารเช้าหรือเปล่า ดูรีวิวต่างๆ คะแนนความนิยม สำหรับที่พักสองโณงแรมสามคืน เราจ่ายไปเพียง 3300 บาท รวมอาหารเช้า

• แผนการเดินทาง

ครั้งนี้ผมเตรียมแผนการเดินทางรวมถึงทำการบ้านอย่างหนัก ไม่ว่าจะเป็น pantip google หรือจะเป็นน้องสายรหัสของเอ้นามว่าวิว รวมถึงไกด์ชาวไต้หวันที่นิยมชมชอบประเทศไทยพูดไทยได้นิดหน่อยอย่างเคนจิ ล้วนเป็นส่วนหนึ่งของทริปที่ทำให้จบด้วยดี  จึงได้แผนคร่าวๆ ออกมา และอัตราแลกเปลี่ยนที่เราเดินทาง 1.135 NT = 1 บาทไทยซึ่งไม่ต่างเท่าไหร่ครับ

สำหรับท่านที่สนใจแผน ผมได้แนบไฟล์ไว้ให้คลิก Plan หรือข้อมูลอย่างระเอียดติดต่อขอรอบนอกได้ครับ

• VISA

สิ่งที่ขาดไม่ได้สำหรับไต้หวันคือ วีซ่า วีซ่าสามารถยื่นเองหรือให้ตัวแทนไปยื่นก็ได้ จากประสบการณ์ของเต้ ผู้ไปยื่นวีซ่าไปถึง 9 นิดๆ รอคิวยื่นบ่ายโมงครึ่ง ส่วนเอ้ผู้ไปรับวีซ่าไปถึงบ่ายโมง รอคิวถึงบ่ายสามโมง ทั้งนี้ค่าธรรมเนียมวีซ่าอยู่ที่ 1500 บาท แต่ถ้าให้แนะนำจ้างยื่นสะดวกดีครับเห็นค่าบริการต่อคนตกประมาณ 500 บาท ส่วนเอกสารต้องใช้อะไรบ้างทำอย่างไร หาได้ตาม google ครับ 5555

Link เพิ่มเติม :http://www.taiwanembassy.org/TH/ct.asp?xItem=642122&ctNode=1813&mp=232

• ดอนเมืองจุดเริ่มต้นของนักเดินทางกลุ่มนี้

เราสามคนนัดเจอกันที่สนามบินดอนเมืองตอนสี่ทุ่มครึ่ง ผมซึ่งบ้านอยู่ไกลมาก จำเป็นต้องไปที่สุวรรณภูมิก่อนและต่อรถ shuttle bus ฟรีเพียงแสดงเอกสารเที่ยวบินที่สนามบินดอนเมือง ผมมาทัน shuttle bus รอบ สามทุ่ม บนรถมีผู้โดยสารเพียงสองคนรวมผม รถถึงเวลาออกเป๊ะ 4 ทุ่ม ก็มาถึงดอนเมือง นั่งคุยกันสักพักเราก็ทำการ check in เพื่อเข้าไปด้านใน ตอนที่ตรวจตราวัตถุต้องสงสัย ก็เกิดเหตุการณ์ขึ้น

เอ้ต้องแสกนกระเป๋าถึงสามรอบเนื่องจากมีวัตถุต้องสงสัย นั้นคือครีมนีเวีย ขนาด 130 Ml. ซึ่งมันพลาดครับไม่ได้ดูขนาดมาขนาดเกิน 100 จึงจำเป็นต้องทิ้งทั้งๆที่ซื้อมาใหม่ 5555

ด้านในระหว่างรอเครื่อง เราก็พลางชาร์ตแบตพลางคุยกันเรื่อยเปือย และจำเป็นต้องซื้อน้ำเปล่าด้านใน ในราคาเกือบ สามสิบบาทเผื่อกระหาย เวลาผ่านไปรวดเร็วเครื่องบินของเราก็มา มีประกาศขึ้นเครื่องและ take off ในเวลาไม่นาน ไม่ดีเลย์แถมเร็วกว่าเวลา 15 นาที

• เถาหยวนนนนนนนนน อินเตอร์เนชั่นนแนลล แอร์พอร์ตตต

และแล้วจากการนั่งเครื่องอันยาวนานเกือบ 4 ชั่วโมงมีงีบนิดๆแต่หลับไม่สบาย แถมเมื่อยก้นหน่อยๆ เราก็มาถึง แท่นแท้นนนนน ญี่ปุ่นนนนนน ใช่ที่ไหน ไต้หวัน ไต้หวันมีสองสนามบิน เก่าและใหม่หรือ ของเก่ามีขนาดเล็กอยู่ในตัวเมืองคล้ายกับดอนเมือง ของใหม่อยู่เมืองเถาหยวนจึงต้องชื่อเถาหยวน สนามบินแห่งนี้มีขนาดใหญ่พอควรแต่ไม่เท่าสุวรรณภูมิบ้านเรา

 

เราลงจากเครื่องขึ้นรถบัสเพื่อเข้ามาที่ terminal 1 ผ่าน ตม. คนไม่เยอะแบบเขาว่า ไม่นานก็ผ่านออกมา ตามแผนของเราจะต้องรอศูนย์บริการมือถือเปิดตอน 8.00 เพื่อซื้อซิมการ์ด เนื่องจากหาข้อมูลพบว่า ซื้อซิมข้างนอกค่อนข้างลำบากกว่า

ระหว่างนั่งพักรอ เราเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน ผมเดินสำรวจสนามบินทันที ผมเดินหาร้านขายของกิน เมื่อลงมาชั้น B1 พบกับร้าน Hi life ด้านหน้ามีคนต่อคิว 3-4 คิว เอ๊ะ นั้นเค้าทำอะไร อ้าววว นั้นเค้ากำลังบริการซิมมือถือนิ ผมรีบขึ้นไปตามเพื่อนทั้งสอง ลงมาโดยพลัน เพราะถ้าหากเราเสร็จตรงนี้เร็วเราจะได้ไม่ต้องรอนาน

• Hi Life สะดวกซื้อร้านแรกที่เข้า

hi life เป็นร้านสะดวกซื้อารมณ์ประมาณเซเว่น และมีของกินมากมาย เมื่อเราทำการเปลี่ยนซิมเสร็จ อ้อ ซิมราคา 300 NT เล่น net ได้ 5 วัน แถมเงิน 50 NT สำหรับใช้โทร จากที่อ่านมา โทรกลับไทยนาทีละ 11 NT ซึ่งได้ไม่นาน เงินตัวนี้จึงเหมาะกับโทรหากันในไต้หวันมากกว่า พนักงานที่มาตั้งบูทชั่วคราวอำนวยความสะดวกทุกอย่าง จะมีบาร์โค๊ดให้ไปจ่ายเงินในร้าน ซึ่งตรงนี้ในเน็ตไม่ได้มีบอกไว้

Link : https://www.twgate.net/prepaidcard/product_en.html

มื้อเช้าแรกของเราฝากท้องที่นี้ ผมตั้งใจจะลองโอเด้งแต่อาหารหมดอยู่ระหว่างการปรุง จึงต้องลองอาหารกล่องอย่างอื่นแทน มื้อนี้หมดไปเพียง 49 NT เท่านั้นประหยัดจริงๆ

ถุงใส่อาหารกล่องของเราจะเป็นแบบตาข่าย สวยดี อ้ออีกอย่างที่นี้ตามร้านจะไม่ให้ถุงพลาสติกนะครับ ต้องซื้อเพิ่ม  ระหว่างที่เราเติมพลังคนไปเติมพลังโทรศัพท์ไป ที่สนามบินนี้ข้อดีคือมีที่ชาร์ตแบตให้เยอะมากๆๆๆๆๆ ทั้งเป็นปลั๊กและ USB รวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำ น้ำร้อน น้ำเย็น น้ำอุ่น แถม รปภ ยังเดินไปมาตลอดหรือเห็นว่าพวกเราน่าสงสัยนะ 555

• รถไฟฟ้าความเร็วสู๊งงงสูงงง THSR

ที่นี้มีรถไฟความเร็วสูงครับ โดยทอดยาวจากทางเหนือลงใต้ของฝั่งตะวันตกของเกาะ ซึ่งมีประชากรหนาแน่นกว่าตะวันออก (ฝั่งตะวันออกมีที่ราบน้อยกว่าด้วย แต่ผมว่าสวยนะฝั่งตะวันออกน่ะ)

คนพร้อม มือถือพร้อม ออกเดินทาง แต่จะไปไหนล่ะ จากที่ทำการบ้าน สถานีรถไฟความเร็วสูงอยู่ห่างจากสนามบินประมาณ 20 นาทีเราจึงต้องไปซื้อตั๋วรถเมล์ Ubus สาย 705 เพื่อเดินทางไปยัง THSR Station (Taiwan Hi Speed Rail) รถไฟความเร็งสูงซึ่งสามารถทำความเร็วได้สูงสุดถึง 300 Km/hr ครั้งแรกสำหรับผมที่ได้นั่งรถไฟความเร็วสูง แถมที่ไต้หวันราคาไม่แพงอีกด้วย

สถานีรถไฟความเร็วสูงใหญ่โตพอสมควร ต่อคิวซื้อตั๋วแต่ เหตุการณ์นอกแผนก็เกิดขึ้นอีกแล้ว ก่อนมาเราทราบกันว่า ช่วงที่เรามาเป็นวันหยุดยาวของคนที่นี้เป็นช่วงวันชาติเขาคนไต้หวัน แถมวันนี้ยังเป็นวันหยุดชดเชย คนจึงเยอะพอสมควร ไม่แน่ใจเหมือนบ้านเราหรือเปล่า ที่คนต่างจังหวัดเดินทางกลับบ้านในวันหยุด

เราสามคนจองได้แต่ต้องเสียเวลารอรถอีกพักนึง แถมที่นั่งของเราทั้งสามกระจายครับ เราใช้เวลาช่วงที่มีถ่ายรูปในสถานีบ้าง เข้าห้องน้ำซื้อขนมบ้าง เดินลงไปรอรถไฟชั้นใต้ดิน รถที่เรานั่งต้องรออีกสามขวบน เวลาก็ประมาณ ครึ่งชั่วโมง  ใช่ครับ รถไฟมาถี่มากครับ ตก 10-15 นาทีคันนึงเอง ยะกะรถ BTS  บ้านเรา

ตั๋วรถไฟความเร็วสูงจะระบุ ตู้(Car) และ ที่นั่ง(seat) ซึ่งต้องนั่งให้ถูก และแล้วรถไฟขบวนของเราก็มาเราสามคนแยกย้ายกันตามทาง 555 ผมได้นั่งระหว่างหญิงสาวชาวไต้หวันสองคน ก็เกร็งๆกันไป

อีกเรื่องที่ผมมองว่าดีคือความปลอดภัยครับ ไต้หวันเป็นประเทศที่ปลอดภัยอันดับต้นๆครับ ผมสังเกตจากคนนั่งข้างๆผม เธอชาร์ตแบตกับ power bank ทิ้งไว้แล้วเดินไปเข้าห้องน้ำหน้าตาเฉย นี้ถ้าเป็นบ้านเราผมคงไม่กล้าวางทิ้งไว้แบบนี้แน่

กลับมาที่รถไฟ รถไฟที่ใช้ในไต้หวันจะเป็น series 700T เป็นแบบเดียวกับชินกังเซ็น series 700 ของญี่ปุ่น  บนรถจะมีแผนผังบอกข้อมูลต่างๆเช่นห้องน้ำ ตู้เสบียง ด้านบนมีบอกพยากรณ์อากาศ ตลอดเวลา ความเร็วที่รถไฟกำลังเดินทาง เกือบ 50 นาทีที่อยู่บนรถไฟที่ดูไฮโซที่สุดเท่าที่เคยนั่งมา ก็มาถึงไถ่จง Taichung ซึ่งหลังจากนี้เราจะต้องนั่งรถบัสกันต่อ

• Taichung – Nantou ความสวยงามไม่ได้อยู่ที่จุดหมายปลายทางเสมอไป

ถึงแล้ว THSR Taichung Station  สถานี้ใหญ่ครับ เมืองนี้ใหญ่ใช้ได้เลย เอาเดินออกตามป้ายเรื่อยๆ จนมาถึง Exit 5

ที่นี่เราสามารถซื้อตั๋วรถไป Sun moon lake(SML)   จะมีเค้าเตอร์ nantou bus ให้บริการอยู่ จากที่ดูแล้ว ซื้อเป็นแพกเกตจะคุ้มค่าที่สุด เราต่อคิวซื้อแพกเก็ตชี้นู้นนี้ ตามการบ้านที่ทำมาราคา 570 NT ซึ่งประกอบด้วย
– ค่ารถไป-กลับ Taichung-SML
– ค่าเรือรอบทะเลสาบ SML
– ค่าเช่าจักรยาน 1-2 hr แล้วแต่ยี่ห้อ
– ค่ารถไปกลับ xiangshan

ข้อสังเกตของ Nantou Bus จะไม่มีตัวเลขบอกครับเป็นภาษาจีนหมดเลย แต่ขอเพียงเราเดินไปต่อคิวให้ถูกจุดก็จะขึ้นรถไม่ผิดคัน  รอไม่นานรถบัสก็มารับเรา รถบัสนี้จะผ่านเมือง  Nantou ก่อนไป puli แล้วถึงจะเข้า SML แต่แล้วสิ่งที่ไม่คิดเกิดขึ้นอีกนั้นคือ รถติดครับ รถติดตั้งแต่ขึ้น freeway เลย จากที่ไม่ได้นอนเมื่อคืนผมจึงเผลอหลับไป….

ตื่นมาอีกทีอยู่นอกเมืองซะแล้ว วิวทิวทัศน์ที่แปลกหูแปลกตา ถนนที่นี่เหมือนมีทางยกระดับ ตลอดทาง ผ่านบ้านเมือง ทุ่งนาภูเขาแม่น้ำ ข้อสังเกตุอย่างนึงคือ ถนนมักจะตัดผ่านทุกอย่างหากเป็นแม่น้ำก็จะเป็นทางยกระดับหากเป็นภูเขาก็จะเจาะทะลุไป เหมือนเป็นทางด่วนท่ามกลางหุบเหวและขุนเขา จุดแรกๆที่รถมาจอดคือ puli จุดนี้ทำผมลังเลนิดหน่อยเพราะคนลงพอสมควร เป็นเหมือนท่ารถ จอดสักพักรถถึงเดินทางต่อ

• ทะเลสาบสีมรกตแห่งเกาะไต้หวัน Sun moon Lake 

ไม่นานจาก puli เราก็มาถึง ทะเลสาบสุริยันจันทรา ทะเลสาบน้ำสีเขียวมรกตที่มีความสวยงามอย่างมาก เป็นทะเลสายที่อยู่บนเขาสูงงงงง แถมติดสถานที่พักต่างอากาศของคนไต้หวันอันดับต้นๆ มีเส้นทางปั่นจักรยานรอบๆสำหรับคนรักสุขภาพ ซึ่งคอนเฟริมสวยมากและอากาศดีมากครับ

รถบัสจะมาจอดที่ท่าเรือ Shueishe (เต้มันเรียกว่าซูสี 555)  ซึ่งเป็น 1 ในสองท่าเรือของ Sun moon lake เราจะพักกันที่นี่ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก visitor center

เราลงรถบัสปุ๊บก็มีเจ้าหน้าที่ใส่เสื้อกั๊กมาแนะนำว่าโรงแรมเราไปทางไหน และการเดินทางอันยาวนานมากกว่า 12 ชั่วโมงกำลังจะถึงที่หมายที่แรกแล้วววว

คืนแรกเราพักที่ love home garden ซึ่งสังเกตได้ไม่ยาก พนักงานอาจจะไม่สามารถสื่อสารภาษาอังกฤษได้เต็มที่(เราเองก็เช่นกัน) แต่พยายามช่วยเหลือเราเต็มร้อย นำมือถือมาเปิดดิกไปคุยไป แนะนำการใช้คูปองแพคเก็ต ปกติแล้วเราจะเช็คอินได้บ่ายสอง ซึ่งทางที่พักได้แจ้งเราแล้ว เราจึงกะแค่ฝากกระเป๋า แต่ระหว่างงงๆ ก็พาเราขึ้นไปเก็บของที่ห้องและแนะนำการใช้งานอื่นๆกับเรา อย่างนี้หมายความว่าเราได้ห้องแล้วววววเย้….

หลังเสร็จจากเก็บของ ท้องพวกเราร้องอย่ารุนแรงต้องหาอะไรใส่ท้องแล้ว มองซ้ายมองขวากินอะไรดีมีแต่ภาษาจีน สุดท้ายด้วยความหิวก็ได้มา 1 ร้านเป็นร้านอาหารจีน แต่โชคยังดีที่ร้านมีเมนูภาษาอังกฤษให้ เราสั่งอาหารประเภทบะหมี่แห้งแบบจานเดียวราคาไม่แพงมากประมาณ 100 NT ส่วนรสชาติก็อาหารจีนดีๆนี่เองติดเค็ม อ้ออีกอย่างที่นี้มักไม่มีน้ำเย็น แต่จะเสริฟเป็นชาร้อนแทนครับ

พลังงานเต็มพร้อมเที่ยวแล้ววววว สิ่งที่พลาดไม่ได้หากมาที่นี้คือ ล่องเรือรอบทะเลสาบ กับน้ำสีเขียวมรกต ซึ่งจุดแรกที่เค้าพาแวะคือวัด Syanguang จะเรียกวัดก็ไม่น่าได้เหมือนศาลเจ้ามากกว่า 555 รู้อย่างเดียวถ้ามาแล้วต้องมากินไข่ดำต้มใบชา ราคา 2 ฟอง 25 NT ราคานี้แพงเอาเรื่อง แต่รสชาติอร่อยครับ กลมกล่อมดีพวกเราก็จัดคนละสองฟอง แล้วขึ้นไปไหว้พระ ที่นี่นักท่องเที่ยวเยอะมากส่วนใหญ่เป็นทัวร์จีนจึงค่อนข้างวุ่นวายและเสียงดัง

จุดต่อมาที่เรือมาจอดคือท่าเรือ Ita thao ท่าเรืออีกแห่งของ SML ที่นี่มีถนนคนเดิน และที่สำคัญของกินมากกว่าท่าเรือแรกเยอะ เดินไปชมตลาดไปกินไป ฟินนนมากกกก

• ปั่นจักรยานรอบ Sun moon Lake

เวลาผ่านไปเร็วเพื่อให้ทันกิจกรรมต่อไปนั้นคือ ปั่นจักรยาน เห้ยยย บ้าไปแล้วววนอนก็ไม่ได้นอนยังต้องมาปั่นจักรยานอีก ทำไงได้ล่ะครับมาทั้งที ดูจากในเน็ตเส้นทางสวยมากกกกก และก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ เรานำคูปองมาแลกจักรยานฟรี 1 ชั่วโมง อ้อลืมบอกตัวแพคเกตที่เราซื้อเหมือนจะเป็นของรัฐ ส่วนร้านบริการเอกชนซึ่งมีหลากหลาย โดยเค้าคงจะนำคูปองนี้ขึ้นเอง ผมเข้าใจแบบนี้เพราะเห็นว่ามีหลายผู้ให้บริการครับ

จักรยานที่เราได้เป็นของ ไจแอนท์ไม่ใช่ซึเนโอะ 555 ใช่ครับใจแอนท์จริงๆ กว่าจะสื่อสารกะคนให้เช่ารู้เรื่อง  น้าแกจะใส่จีนกับเราตลอดเลยซึ่งแกก็คือคนเดียวกับที่เรานำคูปองไปแลกตั๋วเรือในตอนแรก  แต่ก็นะพยามกับเราเต็มที่นับถือๆๆๆ

ได้แล้วครับจักรยาน ขอฝากของกับร้านนิดหน่อยเราก็ได้เวลาปั่นเล่นกัน วิวรอบๆสวยดังคำล่ำลือ คนเยอะด้วย พระอาทิตย์เริ่มตกอากาศเริ่มเย็น เราไปได้ไม่นานเห็นว่าเวลาคงไม่พอ จึงหาที่นั่งพักและชมวิว คนมาทำกิจกรรมตรงนี่เยอะมากเพราะวิวและอากาศดี พักจนหายเหนื่อย เราก็ได้เวลาปั่นกลับไปยังจุดบริการนักท่องเที่ยว

กลับมาถึงพระอาทิตย์กำลังตก ก็ได้เวลาหาอาหารเย็นแล้ว เราค่อนข้างเข็ดกับมื้อเที่ยงที่ผ่านมา แต่ที่บริเวณท่าเรือ Shueishe ตัวเลือกไม่ได้มีมากเท่ากับท่าเรือ Ita thao แต่หากพักสะดวกผมก็ยังแนะนำที่นี้ครับ เพราะไม่ต้องหิ้วกระเป๋าลงเรือหรือต่อรถไปที่ Ita thao

มื้อเย็นเราก็ได้อาหารจีนแบบเดิม แต่รอบเย็นนี้ เราอ่านเมนูงงๆ เห็นหน้าร้านเป็นภาษจีน มีเมนูราคา 500 1000 1500 ที่เห็นได้หลายๆร้าน แรกๆพวกเราพยายามเลี่ยงเพราะมันแพ แต่เมื่อขอเมนูภาษาอังกฤษมาก็ถึงบางอ้อ เมนูพวกนี้จะเป็น อาหารจีนชุด พวกเราตกลงว่าจะลงกัน set ที่เราเลือกเป็น กับ 4 อย่าง ข้าวฟรี น้ำฟรี ราคา 500 NT อาหารที่ได้ก็ตามรูปด้านข้าง พอดีกับพวกเราสามคน

หลงจากมื้อเย็นอิ่มเรียบร้อยเวลาพึ่งจะหกโมงกว่าแต่ฟ้ามืดสนิทแล้ว เราเดินไปที่บริเวณท่าเรือเพื่อชมวิวยามค่ำคืน นักท่องเที่ยวยังคงมากมาย มานั่งเล่นบ้าง มีดนตรีเปิดหมวกมาร้องเพลงให้ฟัง ผมว่าน้องเค้าร้องเพลงเก่งดีนะ เหมือนจะมี page ให้ติดตามด้วย เสียดายไม่ได้เข้าไปดูใกล้ๆ

ก่อนกลับพวกเราแวะ 7-11 อีกรอบ เผื่อหาขนมอะไรกิน ร้านสะดวกซื้อที่นี่ดีครับของกินเยอะดีมีที่ให้นั่งด้วย และพอมาถึงที่พัก เราต่างคนต่างทำธุระส่วนตัว อ้อสิ่งน่าสนใจคือ ผ้าเช็คตัวกับเช็ดหน้า เป็นแบบเหมือนใช้ครั้งเดียวบางๆทิ้งเลย แปลกดีครับ แต่ก็เช็ดตัวแห้งนะ หลังจากอาบน้ำด้วยความเพลีย ผมก็หลับอย่างรวดเร็วทั้งๆที่พึ่งจะสองทุ่ม zzzzZZZZ

• เดินทางเข้าเมืองไทเป

หลังจากเมื่อคืนหลับสนิท ยาว ตื่นมาอีกทีก็หกโมงเช้า อากาศที่นี่แจ่มใสมาก มื้อเช้าของที่พัก เราได้เป็นคูปองไปรับแฮมเบอร์เกอร์ที่ MOS เบอเกอร์ เราอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ นำกุญแจห้องไปใส่โถเพื่อแสดงการcheck out แล้วจึงเดินมาที่ชั้นสองของอาคาร visitor center ซึ่งเป็นที่ตั้งของร้าน MOS มื้อเช้าเรา

เมื่อท้องอิ่ม เอ้ก็ได้เวลาขับถ่าย เข้าห้องก็เจอเซอไพรสสส ห้องน้ำตอนเช้าของที่นี้แบบว่า………. อ๋อยยยมามาเลยยย สงสัยพนักงานทำความสะอาดยังไม่มา เอ้จึงต้องเดินกลับโรงแรมเพื่อไปเข้าห้องน้ำ ก่อนที่รถสาย 6670 รอบ 8.25 น. จะมา

รถออกตรงเวลาเหมือนเดิม สำหรับที่นี่ ไม่มีคำว่า late หลับๆตื่นๆบนรถไม่นาน ลงเขามักเร็วกว่าขึ้นเขาเสมอเราก็มาถึง สถานีรถไฟความเร็วสูง taichung ที่เดิมที่เรามาเมื่อวาน ขากลับรถไฟความเร็วสูงคนไม่เยอะเหมือนเมื่อวานเราจึงได้ที่นั่งติดกัน รอบที่เรานั่งนั้นไม่จอดสองสถานีจากสี่สถานีจคงใช้เวลาพอๆกับขามา แต่มาได้ถึงไทเป.

สถานีปลายทางของเราคือ taipei main station ซึ่งเป็นศูนย์รวมทุกสิ่งไม่ว่าจะเป็น รถไฟใต้ดิน MRT รถไฟความเร็วปกติ SRT รถไฟความเร็วสูงTHSR หรือ รถบัส เค้าทำได้ดีจริงๆครับ ที่นี้เป็นศูนย์กลางการเดินทางเลยก็ว่าได้

• Easy card บัตรสารพัดประโยชน์

อย่างแรกที่ต้องทำเมื่อมาถึงคือซื้อบัตร Easy card เฉพาะบัตร adult ที่เราชอบใช้งานกันไม่รวม day pass ปัจจุบันมีสองชนิดซึ่งมักทำให้สับสนงงงวย เพราะมันเหมือนทุกอย่างยกเว้น smart chip

แบบเก่าจะไม่มี smart chip ชื่อ deposit-based card แบบนี้เสียค่ามัดจำ 100 แต่ค่าบัตรฟรี สามารถหาซื้อได้ตามตู้ขายอัตโนมัติที่สถานี mrt

แบบใหม่ Second-Generation มี smart chip แบบนี้ไม่เสียค่ามัดจำ แต่จะเสียค่าบัตร 100 ซื้อได้ตรง information center ของ mrt ร้านสะดวกซื้อ และ Easy card center

เพราะฉะนั้น หากซื้อแบบแรก ตอนกลับจะได้มัดจำกับเงินคงเหลือคืน. แต่แบบที่สองจะไม่มีค่ามัดจำนะครับ ค่าบัตรเค้าก็ไม่คืน ได้เฉพาะเงินในบัตรเท่านั้น

แล้วแบบใหม่ที่มี smart chip ดีกว่าแบบเก่ายังไง เท่าที่ทราบดีกว่าตรงที่สามารถลงทะเบียน และใช้เช่า ubike ซึ่งเป็นจักรยานเช่าปั่นในเมืองได้ แถวยังออกมาหลากหลายคอเลคชั่นอีกด้วย

Link : https://www.easycard.com.tw/english/easycard/01/buy.asp

สำหรับนักท่องเที่ยวอย่างเราๆถ้าไม่อยากสะสมการ์ดหรือลงทะเบียนเช่าจักรยาน แนะนำซื้อแบบ deposit-based ดีกว่าครับ ส่วนพวกเราก็เช่นกัน

กลับมาที่การซื้อ easy card เรามาถึงทางเข้า รถไฟฟ้าที่จะไป Ximen ตอนนั้นพวกเราหาที่ซื้อบัตร Easy card เราต่อคิวที่ information center ของ mrt ได้คุยกับเจ้าหน้าที่ จึงได้ทราบข้อมูลด้านบน ทางเจ้าหน้าที่แจ้งว่า ตรงนี้ไม่มีตู้ขาย จึงถามเราจะไปที่ไหน เดี๋ยวซื้อเป็นเหรียญไปก่อน ถึง ximen จึงค่อยหาซื้อ easy card แบบ deposit-based จากเครื่องขาย พนักงานจึงขายเป็นเหรียญให้กับเรา ส่วนวิธีใช้จึงเหมือนรถไฟใต้ดินบ้านเราน่ะเอง

• Ximen สยามสแควร์แห่งไต้หวัน 

และแล้วเราก็มาถึงจนได้ ก่อนอื่นตามคำแนะนำเราซื้อ Easy ที่สถานีนี้ ผ่านตู้ขายและตู้เติมมูลค่าอัตโนมัติ เสร็จแล้วเราจึง ออกมาด้านนอก ทางออกแหล่งช๊อปปิ้งย่านซีเหมินที่ใกล้ที่สุดเห็นจะเป็น exit ออกมาบุ๊ป ก็เห็นจุดไฮไลท์ ของที่นี่ทันที พวกเราเปิดแผนที่และอาศัยความจำร่วมในการเดินไปยัง รร. ถึงแม้เราจะทราบดีว่ายังไม่ถึงเวลาเช็คอิน แต่เรามาเพื่อฝากกระเป๋าไว้ก่อน ก่อนที่จะตลุยเมืองไทเปกันต่อ

รร. ชื่อ EFCA Hotel ตั้งอยู่ชั้น 6-7 ของอาคารแห้งอะไรสักอย่างด้านล่าง เป็นร้านค้า ชั้น 5 เป็นGame center เราฝากกระเป๋าเรียบร้อย พนักงานแจ้งว่า เราสามารถเช็คอินได้เวลาบ่ายสาม แต่เรากะกลับมามืดๆ ดีที่โรงแรมแห่งนี้มีเจ้าหน้าที่ 24 ชั่วโมง

ในเมื่อมาถึงซีเหมิน ตามโพยสิ่งที่ต้องลองอย่างแรก และพอดีมื้อเที่ยงของเราก็คือ บะหมี่อาจงเจ้าเก่าเจ้าดั้งเดิมเจ้าเดียว ที่เค้าล่ำลือกัันว่าอร่อยที่สุด  เราก็ไม่พลาดที่จะลองชิม ส่วนตัวแล้วรสชาติอร่อยแต่ ก๋วยเตี๋ยวบ้านเราอร่อยกว่าเห็นๆ 555 ไม่ได้อวยนะ แต่ใครไป ผมก็ยังแนะนำให้ลองไปกินกันเดี๋ยวจะหาว่ามาไม่ถึง อ้ออีกอย่างร้านนี้ไม่มีโต๊ะนั่งนะครับ จะต้องยืนกิน วิธีหาไม่ยาก เห็นร้านไหนหน้าร้านคนยืนกินเยอะๆ นั้นแหละร้านนี้ชัวร์ 555

มื้อนี้ได้อาหารหลักแล้วต่อไปก็เครื่องดื่ม สำหรับไต้หวันแล้วเป็นต้นตำรับของชานมไข่มุก มีหรือที่จะพลาด มีร้านข้างๆพอดี เดินเข้าไปคนขายพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่ไม่เป็นอุปสรรคมากนัก คนขายนำเมนูมาให้เลือก โดยชานมที่นี้สามารถเลือกได้ว่าน้ำแข็งมากน้อยแค่ไหน น้ำตาลมากน้อยแค่ไหน สำหรับรสชาติผมว่าอรอ่ยนะ ชาที่นี่ส่วนใหญ่หวานไม่มาก กลิ่นนมกลิ่นชาเยอะ อร่อยดี ราคา 30 NT

• Taipei 101 ตึกสูงไฮเทครูปต้นไผ่

หลังจากอิ่มอร่อยกับอาหารเด็ดอาหารดังของที่นี่ จุดหมายต่อไปที่จะไปทักทายซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของที่นี่ คงหนีไม่พ้น ตึกที่เคยสูงที่สุด และมีลิฟท์ที่เร็วที่สุด นั้นคือ  ไทเป 101 เคยดูสารคดี ตึกนี้ใช้เทคโนโลยีหลากหลายแขนงรวมถึงศาสตร์แห่งฮวงจุ้ยในการสร้าง ด้านในมีลูกตุ้มยักษ์ที่หนักมากถ้าบอกไปจะกลายเป็นเว็บสารคดี 555 ส่วนเลข 101 นั้นคือจำนวนชั้นของตึกนี้(ไม่รับรวมชั้นใต้ดิน) เราสามารถมาตึกนี้ได้ง่ายๆโดยใช้บริการ MRT มาลงสถานีที่ชื่อเดียวกับตัวตึก

แต่ระหว่างทางก็มีเหตุการณ์พิเศษเกิดขึ้น ซึ่งทางเราก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ เหมือนรถไฟฟ้าขบวนนี้มีปัญหา คนลงกันหมด เราเห็นท่าไม่ดีก็ลงตาม  แต่บางคนนั่งเล่นโทรศัพท์เพลิน ไม่สังเกตุคนลงทั้งขบวนแล้ว จนเจ้าหน้าที่ต้องมาไล่กันไป

ตึกไทเป 101 มีรูปร่างเป็นปล้องไม้ไผ่ ความสูง 509.2 เมตร สามารถขึ้นไปชมวิวด้านบนได้เสียค่าใช้จ่าย 450 NT แต่เราไม่ได้ขึ้นไปกัน เราหามุมถ่ายรูปกับตึกสวยๆ โดยใกล้ๆ ก็ที่ Si Si Nan Cun ซึ่งเป็นหมู่บ้านทหารโบราณ โดยเดินไม่ไกลจาก exit 2 พอดีกับที่นี้จัดให้มีตลาดขายของเล็กๆอยู่ ทำให้ วันที่เรามาค่อนข้างครึกครื้น

ที่ Si Si Nan Cun นี้มีมุมถ่ายรูปสวยๆเยอะ ใครอยากแนว มาถ่ายได้ครับ ก่อนจะขึ้นไปบนตัวตึก 101 ก็ได้แนะนำครับ เรามาถ่ายรูปกันสักพัก ก่อนหาที่นั่งพักรอเวลา เพื่อที่จะไปกันต่อ

• XiangShan Elephant Mountain จุดชม taipei 101 ที่สวยที่สุด

เมื่อเราชื่นชมตัวตึกจากด้านล่างแล้ว ฉไนเลยจะไม่พลาดที่จะชื่นชมตัวตึกจากมุมสูงบ้าง โดยจุดที่เราไปชมคือจุดที่ ตากล้องมักขึ้นไปถ่ายรูปกันนั้นคือ เขา Xiangshan หรือเขาช้างนั้นเอง

เขาแห่งนี้มีเส้นทางเดินป่าหรือ  trekking  ที่สวยมาก และคนไต้หวันมักจะชอบขึ้นมาชมวิวและออกกำลังกายกัน การเดินทางมาที่ เขาช้างแห่งนี้ ลง MRT ชื่อเดียวกับชื่อเขาอีกหน่ะแหละ จริงๆก็ห่างจาก taipei 101 แค่สถานีเดียว ลง MRTแล้วเดินต่ออีกสักนิด ก็จะขึ้นทางขึ้น จะไปว่า เดินมาถึงทางขึ้นเราก็เหนื่อยๆกันแล้ว

ทางขึ้นอาจจะเล็กดูไม่ค่อยมีคน แต่พอเริ่มเดินขึ้นมาแล้ว คนเยอะมากๆๆ เจอตามทางเต็มไปหมด มีทั้งมาออกกำลังกาย มาเที่ยว หรือมารอถ่ายรูป เราเดินขึ้นไป จนถึงจุดที่คิดว่าพอและเหนื่อย 555 หมดแรงกันไป ผมปล่อยเพื่อนสองคนให้นั่งพักและชมวิวไป ส่วนตัวรีบไปหาจุดตั้งขาตั้งกล้อง

เมื่อได้ที่แล้วเป็นห่วงกล้องไม่ได้ติดโทรศัพท์มาอีก เพื่อนตามหากันให้แย่ ต้องขอโทษเพื่อนทั้งสองด้วย 555 พระอาทิตย์ที่นี่ตกดินเร็ว 5 โมงก็เริ่มมืดแล้ว แต่ฟ้าดินเป็นพยาน เมฆมานั้นแล้ว ฝนกำลังจะตก หมอกก็มี สุดท้าย ภาพที่ได้ ก็อย่างที่เห็น 555

เราใช้เวลาอยู่บนนี้นานมากเพื่อรอดูไฟจากตัวตึก จึงเดินลงมา เพื่อไปหาข้าวกินกันที่จุดต่อไป ระหว่างเดินลงเพื่อนผมเอ้ ก็บ่นเต้ตลอดทาง ซึ่งก็ขอเสนอให้คนอื่นได้ยินได้ฟังกันบ้าง 555 บางคำไม่เหมาะสมซึ่งเป็นที่รู้ว่าเพื่อนกันคุยกันแบบนี้ 555

• เดินจนหลงกับ Shilin night market  ตลาดกลางคืนที่นิยมที่สุด

นั่งรถไฟฟ้า MRT กันต่อมาถึงสถานี MRT Jiantan Station Exit 1 เราเดินตามมวลชนมา คนส่วนใหญ่มานี้เพื่อมาเดินตลาดกลางคืน วันที่เราไปเป็นคืนวันเสาร์ คนเยอะมากกกกกกกกก แทบเดินไม่ได้ และเราเข้าผิดทาง หาที่กินข้าวไม่เจอ ไหงเจอแต่ของขาย ด้วยความหิว จึงขอลอง ปลาหมึกทอดตัวยักษ์ก่อน ราคา 100 NT แต่ชิมแล้ว ไม่ได้อร่อยเลย 555 จืดๆอ่ะ เราเดินหาอยู่นาน เปิดรูปให้คนนู้นคนนี้ดู จนมาถึง ตำรวจแต่เค้าบอกว่าปิด อ้าวววว ซวยแล้ว เราจึงมานั่งกิน KFC ไร้ซอสซะแถวๆนั้นเลย

อิ่มจาก KFC ไร้ซอส ถามทำไมต้องเรียกนี้ ก็มันไร้ซอสจริงๆครับ 555 จืดมากกกกกกกกกกกก จนเอ้ถึงกินกินไม่ได้กันเลยทีเดียว เราเดินออกมาจาก KFC อย่างเซงๆ เดินไปเรื่อยด้วยความอยากรู้ว่าตรงศูนย์อาหารมันปิดจริงหรือไหมจึงลองเดินไปดูปรากฏ เจอแล้วครับ ไม่ปิด เจอหน้าตลาดที่คนมักถ่ายรูปด้วย เราข้าวผิดทาง จบข่าววววววว 555 เป็นการผิดทางครั้งแรกของทริป เมื่อผิดก็ต้องแก้ไขครับ เราตรงไปยังศูนย์อาหารชั้นไต้ดิน หาร้านนั่งและเอ้ผู้หิวโหยสั่งบะหมี่มากิน ส่วนผมกับเต้ ลองสิครับของขึ้นชื่ออีกอย่าง เต้าหู้เหม็น

จะว่าไป ตั้งแต่มานี้ ได้กลิ่นเต้าหู้เหม็น ทุกๆตลาดทุกๆที่  และมันเหม็นจริง สำหรับผมเหมือนกลิ่นขี้วัวขี้ควายแถวบ้าน ลองสิครับลอง สั่งมาจานนึงหารกะเต้ สำหรับผมกินครึ่งคำ จบไม่ไหวจริงๆ อาจจะเพราะอิ่มเอียนจากไก่ KFC มาด้วย เต้กะเอ้พอกันได้ก็จึง เก็บๆให้หมด

อิ่มแล้วจบภารกิจ ก่อนกลับที่พัก เราเดินผ่านน้องๆ ขายกิ๊ฟท์ติดผมรูปใบไม้ ผลไม้ ที่ผมพึ่งเห็นข่าวว่าจีนกำลังฮิตเลย และไม่พลาดที่จะซื้อกลับมา คืนนี้เราเหนื่อยกันพอสมควรกว่าจะถึงโรงแรมเช็คอินก็เกือบห้าทุ่ม

ขอเล่าเกี่ยวกับโรงแรมหน่อย โรงแรมอยู่ใจกลางย่าน ซีเหมิน ห้องที่เราได้ไม่มีหน้าต่าง แต่ก็ไม่ได้ดูอึกอัดเท่าไหร่นัก หลับสบายแอร์เย็น มีผ้าเช็ดตัวให้ แปรงซีฟันอะไรพร้อมหมด ห้องน้ำมีอ่างด้วยยย ข้อเสียที่พบอย่างเดียวคือ ห้องน้ำเป็นกระจกครับ แต่ยิ่งกว่านั้นประตูล๊อกไม่ได้ครับ 5555 เพื่อนใครขี้แกล้ง ระวังๆตัวหน่อยนะครับ เดี๋ยวจะเป็นแบบคลิปด้านล่าง 555

สำหรับครึ่งแรกก็จบเท่านี้ เจอกันครึ่งหลังครับ เนื้อหายังอีกยาวไกล